Te veel hooi op je vork

Ik schrijf nu vanuit tjechië. De afgelopen weken waren best heftig. Vooral omdat ik begin te merken dat de lucrin spuiten aan het uitwerken zijn. Het eerste weekend van oktober hadden we een druk weekend. Ik had er al rekening mee gehouden door zondags vrij te houden. Ik had de hele week gewerkt. Aangezien ik van baan was gewisseld, was het al een zware week. Die vrijdag hadden we boom zetten bij een kameraad van ons. Hij was die week verhuist naar zijn nieuwe huis. Die zaterdag moesten we vroeg op want we hadden onze bank verkocht. Het moest vroeg gebeuren, want om 12 uur moest ik alweer in Raalte zijn voor de vrijwilligersorganisatie van de endometriose stichting. En Raalte is voor mij zeker ander half uur rijden. De dag duurde tot half 6. Toen moest ik weer naar huis rijden, wat best krom was, want 's avonds hadden we bruiloft in epse, wat er praktisch naast ligt. Maar dat begon pas om 10 uur en ik had geen zin om dik 4 uur daar rond te moeten hangen. Plus dat mijn vriend nog thuis zat en zijn broer met ons mee reed. Die avond was ik helemaal gesloopt. Ik was moe, had veel pijn en zag er nog slecht uit ook. Ik heb het vol weten te houden tot half 1. Toen was het echt gebeurt en storte ik zowat in. Best confronterend dat je zoiets gewoon niet vol kan houden. Dat zelfde probleem heb ik nu ook. Met de schoonfamilie zitten we een weekje in tjechië. Zaterdag zijn we aangekomen. Omdat ik niet wilde dat mijn vriend het hele stuk alleen zou rijden, wisselden we af. Het laatste stuk was ook voor mij. 100 km waar we 2 uur over gingen doen volgens de TomTom. Opa en oma reden voorop, aangezien mijn schoonouders in Duitsland naar een dierenarts waren gereden omdat onderweg hun hond slecht werd. Helaas heeft hun hond de strijd verloren en is die avond nog overleden. Maar dat terzijde. De wegen waren vol bochten en greppels. Ik reed achter. Buiten het feit dat je er maar 70 mocht en de rest 120 reed, had ik de verantwoording over mijn vriend, zijn broer en onze auto. Ik minderde vaart en we verloren de rest. Gelukkig hadden we 2 TomToms, beide op onze telefoons. Maar toch was het spannend. Het werd al snel donker. Lantaarns kennen ze daar niet, wel donkere bossen, bergen en wegen die naar links gaan terwijl je ze toch echt naar rechts zag afbuigen. Het was een intensieve rit. 2 uur lang ben je je aan het focussen wat er voor je gebeurt. Midden in het bos lopen er in eens mensen midden op straat, is er een fietser gestopt om te bellen, zitten er gaten in de weg zo groot dat je auto er half in verdwijnt en hebben ze het asfalt weg geschraapt waardoor je auto met een klap naar beneden stuitert. En dan moet je ook nog de weg zien te vinden waar je heen moet. Gelukkig zijn we heel aangekomen en met de nodige pijnstillers ben ik de nacht in gegaan. De dag erna hadden we een rust dag omdat mijn schoonouders nog moesten aankomen. De dagen erna zijn we alleen maar druk geweest. Ook vandaag hebben we weer een vol programma. Veel genieten kan ik niet. Ik vecht tegen de pijn die mij iedere dag weer een klap in mijn gezicht geeft. Ik voel me net een oud wijf van 100. Ik hou kan het niet eens volhouden. Per dag slik ik 2 naproxen en 8 paracetamols, en nog is dat niet genoeg. Gister zat ik er echt doorheen. De hele avond heb ik gehuild. Ik ben verdorie 21 en kan niet eens genieten van mijn vakantie. Gelukkig heb ik mijn lieve vriend naast mij die me steunt. Bij hem kan ik gelukkig uithuilen. Dat heb je soms ook echt even nodig. Ik hoop dat het beter gaat en dat de pijnstillers hun werk gaan doen zodat ik de laatste 2 dagen nog een beetje kan gaan genieten,want hoe ik me nu voel zie ik er alleen maar tegen op om wat te gaan doen.