Het begin van mijn nieuwe leven

Ik ben megan en heb endometriose. In de zomer van 2013 kreeg ik last van buikpijn. Het leek op blaasontsteking. Al had ik dat nog nooit gehad, toch kon ik mij vinden in de symptomen. Na een bezoekje aan de huisarts bleek dit niet zo te zijn. Ik moest het maar even aanzien. Gewapend met paracetamol, ging ik de dagen door. De pijn werd erger. Ik kreeg een verwijzing naar de uroloog. Een paar dagen voor de afspraak kreeg ik een hele zware bloeding. Ik had nog niet gerekend op mijn menstruatie. Het was fel rood bloed. De bloeding duurde ook meer dan een half uur. In paniek de huisarts gebeld. Ik zou wel zwanger zijn en omdat ik een spiraal had, zou het wel buiten de baarmoeder zijn. Ik moest een test doen. Gelukkig was ik niet zwanger, maar wat dan wel? De dag erna kon ik naar de gynaecoloog. Ze maakte een echo en binnen 5 minuten stonden we weer buiten. Een vrolijke vrouw die nog wat hyper was. Ze kon niks zien en voor de toekomst zag alles er rooskleurig uit. Ik belde mijn vader dat hij zich geen zorgen hoefde te maken of hij ooit opa zou worden, het zag er immers goed uit. Misschien dat de pijn van mijn nieren afkwam? De huisarts had het over nierstenen gehad. Wie weet. Ik had een paar dagen erna een afspraak staan om een echo van mijn buik te maken. De afspraak stond gepland voor een kwartiertje. De beste man zelf was alleen al bijna drie kwartier bezig. Op de echo zag je een grote vlek. Ook mijn eierstokken kon hij maar moeilijk vinden. Hij ging de resultaten even met de arts bespreken. We moesten niet schrikken als de arts even kwam kijken, dat gebeurde wel vaker. En inderdaad, na 5 minuten stond de arts naast de behandeltafel. Hij deed het onderzoek nog eens helemaal over. Ik vroeg hem wat hij zag. Daar deed hij nog geen uitspraak over. Helaas voor hem heb ik mijn punten voor anatomie behaald en wist ik dat hij het over mijn eierstokken had en dat hij cystes zag zitten. Ik voelde de tranen al prikken. Hij drukte mij op het hart dat als ik maandag niet door de huisarts was gebeld voor de uitslag, ik zelf moest bellen. Het onderzoek was op vrijdag dus alleen het weekend zat er tussen. Toen wist ik dat er iets mis was. Normaal krijg je te horen dat binnen 2 weken de uitslag wel bij de huisarts zou liggen. Die maandag werd ik helaas niet gebeld. Ik belde dus maar zelf om een afspraak te maken voor die dinsdag. Dat was toch veel makkelijker? Toen wij dinsdag de behandelkamer binnen kwamen, vroeg mevrouw ons doodleuk wat we kwamen doen. Nou, volgens mij is de uitslag binnen. Welke uitslag? Die van de uroloog. Uroloog? OOh ja, ik zie inderdaad een verslag staan. Ooh, en die van de gynaecoloog is ook vandaag binnen. Beide hebben ze niks gevonden. En die cystes dan waar ze het over hadden? Nee niks bijzonders hoor, dat heeft iedere vrouw wel eens. Als ze nu zouden kijken is dat alweer weg. En die pijn dan die ik heb? Ja, dat zit dan tussen je oren. Alles is uitgesloten. Het is gewoon een valssignaal van je lichaam. En hoe komen die spontane bloedingen dan die ik nu al 3 keer gehad heb? Ook dat zit tussen je oren. Weet je wat ik je aanraad? Jij hebt toch je hele puberteit bij de psycholoog gelopen? Ik zou hem nog eens bellen of hij je kan helpen. En desnoods schakel je een psychiater in die je kan helpen hoe je moet leven met "pijn". Ik was radeloos. Wat moest ik nu? Als een arts mij al niet serieus neemt, wie dan wel? Gelukkig stonden mijn vriend, mijn vader en mijn stiefmoeder achter mij. Ik schreeuwde het uit van de pijn. Tussendoor had ik nog heftige pijn aanvallen. ik lag dan te creperen op de grond. Ook in mijn slaap verkrampte ik van de pijn. Hoe kan ik in godsnaam gaan faken dat ik pijn heb terwijl ik slaap. Mijn ouders adviseerden mij om een second opinion te nemen bij de andere huisarts in ons dorp. Ik ben nog steeds zo klaar met de vrouwelijke arts in ons dorp, dat ik nog steeds vraag om de mannelijke arts mocht er iets zijn. Maar dat terzijde. Toen we een afspraak gemaakt hadden, vroeg hij meteen of wij het idee hadden of de gynaecoloog mij serieus had genomen. Hij had namelijk niet dat idee, aangezien het verslag uit 2 hele zinnen bestond: 'Onderzoek gedaan, niks gevonden. Verwijs terug naar de huisarts.' Hij had gelukkig wel de verslagen gelezen. Ook over de cyste. Deze was op de echo maar liefst 5 cm groot! Het kon inderdaad zijn dat deze weer weg was omdat vrouwen wel vaker een cyste krijgen die na een paar dagen weer weg is. Maar ik had pijn. En pijn, dat hoort niet. Hij vermoede dat het iets hormonaals was en schreef mij de pil voor. Ik had al een spiraal, misschien had ik gewoon wat meer hormonen nodig. Ik moest dit 3 maanden proberen. Na 2 maanden was ik er al klaar mee. Ik maakte een nieuwe afspraak omdat ik dit niet meer trok. Hij verwees mij weer door naar de gynaecoloog. Maar niet naar het vorige ziekenhuis! Nadat ik er een klacht had neergelegd dekte die arts daar zich helemaal in. Een fout toegeven? Kom nou, als arts mag je geen fouten maken! Er zat destijds gewoon helemaal niks. Yeah right, een cyste van 5 cm verschijnt niet in eens binnen 2 dagen. Mijn moeder en zus hadden goede ervaringen met van Ginkel in rijnstate. Misschien dat zij mij kon helpen. Helaas was deze vrouw zo geliefd, dat er een wachtijd was van 2 maanden. En dan had ik nog voorrang gekregen ook nog! gelukkig kon ik er in december terecht. Na wat onderzoeken had ze al wel een vermoeden. De cystes zaten er nog en mijn rechter eierstok zat vol met vocht. Het kon zijn dat mijn eierstok verzwaard was door het vocht en steeds verzakte en draaide. Dat kon die pijn aanvallen geven. Ze wilde het nog een maandje aankijken en ik moest in januari terug komen. De cystes waren toen helaas niet weg. Ze vermoedde dat ik endometriose had. Ze kon gaan opereren, maar ze was bang dat ze meer kapot maakte dan dat de bedoeling was. Ze wilde het onder controle houden en over een half jaar moest ik terug komen. Ze adviseerde mij rond te kijken op internet over deze ziekte en of ik me er in kon vinden. Endometri-wattes? Endometriose. Thuis kroop ik meteen achter de computer. Ik kwam uit op de site van de endometriose stichting. Was er zelfs een stichting? Waarom kende ik het dan niet? Iedereen kent wel de stichting voor kanker, diabets, het longfonds en noem maar op! Maar over endometriose wist ik nul komma nul. Toen ik alles las, schrok ik best wel. De kans dat ik onvruchtbaar was, was best groot. Van Ginkel had ons dat met de laatste afspraak al verteld. Hoe langer we zouden wachten, hoe groter de kans was dat we geen kinderen zouden krijgen. Mijn grootste droom zag ik barsten als een spiegel die op de grond viel. Ik zou misschien wel nooit mama worden. Ik droomde er altijd van, om dan 's ochtends gewekt te worden door een vrolijk stemmetje: 'mama, kom je naar beneden? mama, mag ik televisie kijken?' En dan samen met de andere moeders gaan strijden wie de zwaarste zwangerschap en bevalling heeft gehad. 'Ja, ik heb mijn hele buik onder de striemen.' 'Oja? Nou, bij mij lopen de striemen zelfs over mijn rug!' Alle symptomen over deze ziekte herkende ik. Alle klachten die ik de afgelopen jaren had en waar nooit een oorzaak voor was gevonden, vielen op zijn plaatst. Dit was de ziekte die bij mij hoorde. Het had nu een naam. Helaas stond er ook, dat het chronisch was zonder een medicijn of duidelijke oorzaak. Het enige wat er was, waren pijnstillers, hormonale behandelingen of operaties. Ik hoopte dat het met de pijnstillers die ik had, het uit te houden zou zijn. Maar niets was minder waar. Het werd alleen maar erger wat er toe leidde dat ik al eerder een afspraak maakte in maart. De conclusie was al snel gemaakt: ik moest onder het mes. Na weken te hebben gewacht, was ik op 9 juli dan eindelijk aan de beurt was. Ik was vreselijk zenuwachtig. Bleef het bij een kijkoperatie, of werd ik wakker met een dikke vette snee over mijn buik. De anesthesist vertelde mij, dat ik na de operatie even wakker werd, maar dat ik me daar niks meer van zou herinneren. Ik weet nog wel dat ik heel versufd mijn operatie shirt omhoog trok omdat ik mijn buik wilde zien. Ik zag 2 sneetjes. Eén bij mijn navel en eentje links onderin mijn buik. Toen ik wakker werd, viel de pijn mij erg mee. De pijn was weg. Ik lag nog wel aan de morfine, maar wat een heerlijk gevoel, geen pijn meer. Al snel lag ik weer op de kamer. Nadat ik van de morfine af was, voelde ik nog wel de sneetjes wat trekken. Ook ontdekte ik op de wc dat ik rechts onderin ook nog een sneetje had zitten. Het waren er dus drie. Tijdens de operatie hadden ze verklevingen weggehaald, wat kleine cystes en hadden ze blaasjes aangetroffen achter op mijn baarmoeder en de wand erachter. Door de operatie had ik veel last van het gas wat ze in mijn buik hadden gespoten. Mijn schouders deden enorm veel pijn daardoor. Ze zeiden me dat ik daar nog wel 2 maanden last van kon hebben. Ik had de mazzel dat het na iets meer dan een week weg was. Ook de pijn in mijn buik was weg. Geen pijnstillers meer. Ik was weer beter. Je kunt het vergelijken alsof je de hele dag in een drukke ruimte hebt gestaan. je raakt er aan gewend en je merkt er niet veel meer van. Tot dat je uit die ruimte stapt en het in eens stil is. Dan merk je pas hoe druk het wel niet aan je hoofd was. Je komt weer tot rust. Zo voelde dit ook. Tot 2 en een halve week na de operatie. We hadden schuttersfeest. Die zondag avond hadden we feest van een vriend van ons. Hij was vorig jaar koning geworden en nu was zijn afscheidsfeest. Hij trad af en de dag erna werd er een nieuwe koning gekozen door middel van schieten of ringsteken. Helaas kreeg ik die avond pijn, heel veel pijn. Mijn vriend stelde mij gerust, dat het gewoon 1 slechte avond was. Ik had 2 en een halve week geen pijn gehad. Ik had gewoon een slechte avond. Ik hield het helaas ook niet vol tot het einde. De dag erna was ook een groot drama. Door de pijn was ik chagrijnig en kort af. Vooral naar mijn vriend. Ik kon weinig hebben en katte best af. Nog steeds heb ik spijt van mijn gedrag soms. Door deze ziekte ben je soms niet de makkelijkste. Je moet er maar tegen kunnen pff. De dagen erna werd de pijn alleen maar erger. Erger dan voor de operatie. Ik zat aan de maximale naproxen en maximala paracetamol en nog kroop ik over de grond. Ik vervloekte alles en iedereen, maar vooral mijn eigen leven. Waarom ik, waarom deze pijn? Waar is dit goed voor? Als er al een God is, waarom heeft Hij mij dan deze ziekte gegeven en deze pijn? Mijn leven was al niet makkelijk, moest het dan nog moeilijker worden? Die woensdag belde ik op aandringen van mijn vriend en ouders het ziekenhuis op. Helaas was mijn arts, dokter Nap, op vakantie. Ik was door van Ginkel overgedragen naar dokter Nap aangezien zij een endometriose specialist is. Zij had mij ook geopereerd. Die maandag erop zou ze weer terug zijn. De invaller schreef mij tramadol voor. Deze kon ik meteen ophalen bij de apotheek. Helaas was ik hiervoor allergisch. Na inname van de tramadol, kreeg ik overal jeuk. De eerste dag had ik nog niet zo zeer door dat het door de tramadol kwam, tot donderdag avond. Alles jeukte. Vooral mijn mond en de rest van mijn gezicht. Daarna mijn nek en mijn armen. Ik ontdekte dat ik die nacht mezelf kapot had gekrabt. Vrijdag ochtend hing ik weer aan de telefoon. Meteen stoppen en uitzingen tot maandag als mijn arts terug was. Mocht het niet gaan, meteen bellen. Maandags zou ik gebeld worden. Ik wilde niet wachten en belde in mijn pauze de arts om 10 uur zelf. Helaas, ze zat op de poli. Ze zou mij terug bellen. Wel na 2 uur, want ik had vroege dienst en om 2 uur was ik klaar. Toen ik om 1 uur op mijn telefoon keek, zag ik dat ze al gebeld hadden. Wat een domme dozen dacht ik nog, wat snappen ze niet aan NA 2 uur? Om 2 uur luisterde ik de voicmail maar af die ze hadden ingesproken. 2 minuten? Wat moest er dan allemaal gezegd worden? Ze verontschuldigde zich dat ze voor 2 uur belde, maar dokter Nap wilde mij meteen zien. Om half 3 stond ik ingepland. of ik meteen terug wilde bellen als ik dit hoorde en dat ze zelf ook nog probeerde mij te bellen. Maar of ik alstublieft wilde terug bellen om het te bevestigen of om te melden dat ik niet kon. Natuurlijk kwam ik! Zo snel als we konden, gingen we er heen. De conclusie die getrokken kon worden, was dat de endo behoorlijk actief was. Mijn lichaam kon zo helemaal niet herstellen van de operatie! De enige oplossing voor nu, was mij per direct in de overgang te zetten met lucrin spuiten. Deze spuiten moet ik om de drie maanden laten zetten. Ik moest hem alleen in het ziekenhuis ophalen en dan door de huisarts laten zetten. Zo gezegd zo gedaan. Ik kwam uiteindelijk weer bij de vrouwelijke huisarts terecht, omdat zij die dag aan het werk was. Ze deed moeilijk en vroeg waarom ik die spuit moest hebben en waarom ik in eens in arnhem zat. Ik vertelde dat ze mij in het andere ziekenhuis hetzelfde idee gaven als haar, dat ze mij niet serieus namen. Ze schrok, want dat idee wilde ze mij helemaal niet geven. Ja hallo, wat wil je dan. Ze verwees mij naar een psycholoog, alsof ik niet goed in mijn hoofd was! Ik vertelde haar dat ik niet gek was en dat ik blij was dat ik naar MIJN lichaam geluisterd heb. Uiteindelijk zegt je lichaam wel wat het wel of niet wil. De lucrin doet nu zijn werk, de pijn is minder. Alleen weet ik niet wat de endo voor schade heeft aangericht tussen de operatie en het zetten van de lucrin. Pijn zal ik altijd blijven houden. Ook nu gebruik ik daglijks mijn pijnstillers. Dit is wie ik ben, en daar verandert niemand wat aan. Dit is mijn ziekte die bij mij hoort. Al had ik het graag anders gezien. Het enige wat ik kan doen, is het accepteren dat het bij mij hoort. God heeft mij deze ziekte gegeven omdat ik er wat mee moet doen. Mijn taak om Zijn bedoelingen te begrijpen en het uit te voeren.