Buikspreker

Een paar maanden geleden werd ik gevraagd of ik een artikel wilde schrijven voor de buikspreker, het blad van de Endometriose Stichting. Natuurlijk zei ik hier volmondig ja op. Maar waar begin je dan? Wat ga je schrijven voor een blad? Omdat ik mij vooral bezig hou met jongeren, was het handig om iets te schrijven wat hier op aansloot. Het moet jongeren aanspreken, ze moeten het snappen, zich er in kunnen vinden en herkenning zien, ze moeten zich begrepen voelen, zoals wij ons allemaal willen voelen. Vaak krijg ik een gedachte in mijn hoofd, een zin. Een zin die mij verder aan het denken zet. Gedachtes vliegen door mijn hoofd. En dan ga ik schrijven. Schrijven, schrijven, schrijven, tot mijn hand pijn doet. Maar ik wil door, meer schrijven, meer gedachtes die zo snel mogelijk hun plaats op het papier willen hebben. Ik kan heel makkelijk mijn gedachtes op papier zetten. Ik zie dit als een tallent, een gave. Vaak hoor ik van mensen dat ze het knap vinden en dat zij dat niet kunnen. Ieder zijn ding. De een vindt zijn uitlaatklep in schilderen, de ander in zingen, weer een ander in sporten. En ik in schrijven. Dat is denk ik ook wel de reden dat ik met een blog ben begonnen. Mijn tallent benutten om iets te doen, iets te betekenen. Ik heb nog nooit iemand zien huilen door mijn verhaal. Maar toen ik mijn verhaal voorlas aan mijn ouders en familie, kon ik bij het zien van hun tranen, het ook niet meer droog houden. Wellicht ben je nu benieuwd wat ik nou precies geschreven heb. Daarom zal ik het hieronder maar meteen opschrijven. Komt ie :)

In een klap volwassen

In een klap volwassen. Je moet ineens over dingen nadenken
waarvan je had gehoopt de komende jaren nog niet aan te hoeven denken. Ik ben
21 en weet sinds een jaar dat ik vermoedelijk endometriose heb en sinds juli
dit jaar weet ik dat ik het heb. Dan ben je net 21 en dan word je de vraag
gesteld: 'wil je kinderen?'. Ja, ik heb best een grote kinderwens, maar zie
mezelf als meisje van 21 nog niet achter een kinderwagen lopen. Naarmate de
dagen, weken, maanden verstreken, werden de klachten heftiger. De pijn was zo
heftig dat ik al na 2 weken na mijn operatie in de overgang werd gezet door
middel van lucrin spuiten. Dan ben je 21 en zit je in de overgang. Wie had dat
gedacht, ik heb nu dezelfde bijwerkingen als mijn moeder van bijna 60.  Ik heb het energielevel van een oud vrouwtje,
met de kou krijg ik meer last van mijn spieren en gewrichten, vergeet ik soms
gewoon wat ik aan het doen was en verlies ik mijn concentratie. Een jonge vrouw
van 21 hoort vol leven te zitten, ieder weekend het beest uit te hangen. In
plaats daarvan ben ik blij als ik in mijn bed lig en dat ik 's ochtends kan
uitslapen tot ik weer een beetje wakker ben.
Ons plan was dat ik mijn studie af zou maken, ging werken, mijn studieschuld
kon aflossen, een huis kopen, trouwen en dan aan kinderen beginnen. Een stappenplan
die de meeste jongeren wel hebben. Helaas ging het bij het eerste punt al mis.
Mede door de endo haalde ik mijn propedeuse niet. De examencommissie voelde er
niks voor om mij nog een tweede kans te geven. Iemand met vage klachten die
zegt dat ze door de pijn moeilijk kan leren is een risico in verband met de
boete die ze krijgen door studievertraging die studenten oplopen. Welk plan ga
je dan volgen? Toch maar gaan werken? Of maar aan kinderen beginnen omdat de
arts zei, hoe langer je ermee wacht des te moeilijker wordt het. Of nu eitjes
laten invriezen en weer een studie oppakken? Als ik nu mijn studieschuld
bekijk, word je niet vrolijk. Misschien Mbo proberen omdat dat voor mij wat
minder hoog gegrepen is? Maar ik kan zo veel meer. Daar zit je dan, met je
handen in het haar. Welke keuze moet je maken, zonder dat je daar spijt van
gaat krijgen. Ik heb een kind niks te bieden, ben zelf net kinds af.
Soms vraag ik me wel eens af, wat als God echt bestond, waarom krijgen sommige
mensen dan zo veel ellende, en moet de mensheid zo veel lijden. Toch denk ik
dat toeval niet bestaat en dat alles met een rede gebeurt. Zo sta ik dankzij
mijn ziekte volgende maand in de Cosmopolitan met mijn verhaal, schrijf ik een
veel gelezen blog, ga ik beginnen met het jongeren project en ben ik nu dit
artikel aan het schrijven voor de Buikspreker. En zo is mijn volgende stap om
de marketing wereld te benaderen. Zo krijgt endometriose meer aandacht en
hebben zij weer een reclamestunt te pakken. Misschien zat ik wel helemaal in de
verkeerde richting mijn levenspad te zoeken. Misschien was ik wel verdwaald
geraakt over wat ik wel niet allemaal leuk vond en werd mij weer even het goede
pad aangewezen. You never know. Waar deuren zich sluiten, zullen nieuwe zich
openen. Kijk vooruit, kijk naar wat mogelijk is en niet naar wat niet (meer)
kan.
Ik ben iemand die graag alleen is, ik kan het allemaal zelf wel, weet het zelf
ook wel, los het wel alleen op en vecht ik wel alleen. Maar ooh, wat ben ik
blij dat ik niet alleen ben. Alle lof voor mijn vader en stiefmoeder die er op
stonden dat ik een second opinion zou vragen. En mijn vriend die dag en nacht
voor me klaar staat, met mij mee gaat en altijd een extra pijnstiller in zijn
portemonnee bewaard. We waren net amper een half jaar samen toen de pijn begon.
Hij had ook kunnen zeggen van, je bekijkt het maar lekker, dit is mij te veel
ellende. Nu zijn we bijna 2 jaar samen, wonen dik een jaar samen en nog ben ik
bang dat hij op een dag een betere vrouw vind, een vrouw die gewoon vrouw is, waar
hij wel de zekerheid heeft dat hij ooit papa zal worden. Een vrouw die wel zijn
behoeftes kan bevredigen in plaats van te zeggen dat het pijn doet. Ook al zegt
hij dat ik op een dag zijn vrouw word, de angst blijft. Je moet elkaar kunnen
vertrouwen. Als het goed zit, dan zit het goed. Samen word je er alleen maar
sterker van en groei je verder naar elkaar toe. Samen vecht je tegen deze
slopende ziekte. What doesn't kill you makes you stronger.